jazz blues rock

Ο Paul Lamb θα μπορούσε να θεωρείται παραδοσιακά πλέον ο κορυφαίος μουσικός της blues Αγγλικής σκηνής μετά τον John Mayal αλλά μετά από αυτόν το δίσκο tribute σε μεγάλους της blues ουσιαστικά τοποθετείται στη πρώτη θέση χωρίς πολλά πολλά περιτυλίγματα. Η blues λοιπόν στα «χέρια» του Lamb και μέσα από του υπέροχο σύνολο των King Snakes αποδεικνύεται τόσο αυθεντική όσο ήταν και από τους προκατόχους της. Πρόκειται για μια ευχάριστη, διασκεδαστική και συνάμα σπάνια καταθλιπτική έκδοση εκτός εάν εμπλέκονται τα δύο «μοιραία θέματα» αυτού του μάταιου κόσμου, οι γυναίκες και το χρήμα, για τα οποία άλλωστε πολλοί έχουν γράψει πολλά…

Όπως και στην περίπτωση του Mayal οι μουσικοί εδώ αλλάζουν περιστασιακά, πρώτα από όλα με τον ίδιο το γιο του Paul Lamb, Rayan στην πρώτη κιθάρα τον Chad Strenz στα φωνητικά και μαζί στη κιθάρα τον Dino Coccia στα ντράμς, ενώ ο μόνος που «επιβιώνει» είναι ο βετεράνος μπασίστας Rod Demick δείχνοντας κάτι από το προηγούμενο σχήμα. Προερχόμενος λοιπόν ένα χρόνο μετά το συγκλονιστικό Mind Games ο Paul Lamb εντυπωσιάζει και πάλι με αυτό το Live άλμπουμ αυτή τη φορά. Πιστός στην παράδοση των blues αφήνει για ακόμα μια φορά μια γλυκιά αίσθηση σιγοτραγουδίσματος από το κοινό του αλλά και γιατί όχι του ίδιου του ακροατή του δίσκου αυτού και με τη φυσαρμόνικα να κεντρίζει με δέος το εσωτερικό ψυχισμό μας. Όσον αφορά το lineup τώρα έχουμε το “I Got A Woman” και “Come To The Conclusion” σε γρήγορο τέμπο όπου θυμίζει Paul Butterfield. Ομοίως, ο Ryan μεταμορφώνεται σε Mike Bloomfield, έστω και με διακριτικές λεπτές αποχρώσεις εφηβικού παιξίματος δομημένες σε ένα κρεσέντο όταν η περίσταση φυσικά το απαιτεί. Ο Rayan ίσος είναι από τους πιο αδικημένους του άλμπουμ μιας και δεν ηγείται της ίδιας του της μπάντας ίσως λόγω του νεαρού της ηλικίας του παρόλα αυτά κερδίζει το σεβασμό με το σπαθί του και χωρίς να του χαρίζεται τίποτα παίζοντας όπως αυτός ξέρει καλά τα blues και τη παράδοση σαν ένας πραγματικός δεξιοτέχνης. Έχει μάθει να χαλαρώνει όπως στο “Let Me In” αλλά ταυτόχρονα έχει την επιδεξιότητα και να «μιμείται» μερικούς από τους ταχύτερους μπλουζίστες της δύσης όπως τον Joe Bonamassa και τον Oli Brown.

Μόνο ένας πατέρας με το γιο του θα μπορούσαν να φθάσουν σε ένα τέτοιο συναισθηματικό βάθος πάνω στη σκηνή με τη φυσαρμόνικα τα φωνητικά και την κιθάρα να υπερκαλύπτουν το υπερεγώ τους κάνοντας τους να απογειώνονται πραγματικά. Από πολλές απόψεις οι επιλογές των ηχογραφήσεων είναι συναρπαστικές και ιδιαίτερα καινοτόμες για ένα blues δίσκο καθιστώντας τον μοναδικό. Πού αλλού θα ακούγατε ένα ποπ τραγούδι της δεκαετίας του 1960 όπως το “Games People Play” η το κλασσικό “Summertime” του George Gershwin σε ένα αρμονικίστικο σόλο που η εξαιρετικής κλάσης τεχνική του Lamb δείχνει ταυτόχρονα το γιατί ανήκει στο Hall of Fame με το μοναδικό έλεγχο της αναπνοής την τονικότητα του να μαγεύει και τέλος ένα συνολικό ήχο που προέρχεται από βαθιά μέσα του. Αλλο ένα highlight του δίσκου είναι το έπος του Lead Βelly “Midnight Special” μέσα από το οποίο δίνεται μια μοναδική gospel εκτέλεση. Σε γενικές γραμμές είναι ένας δίσκος τον οποίον οι άνθρωποι που ακούνε blues θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψην.

Paul Lamb - The Games People Play